Eleştirinin kısaca tanımı: Bir insanı veya bir kurumu uyarmadır. Kin, nefret ve hakaret dışında sadece düşüncelerin paylaşılması, farklı fikirlerin ortaya konulmasıdır. Eleştiri, insanların kişilik haklarına yönelik hakaret demek değildir. Eleştiri hakkını kendinde görenler, başkalarına hakaret etme hakkını da kendinde görmemeli. Eleştiri ön yargısız ve dostça yapılmalı, abartılarak, sağlıksız ve faydasız bir davranış biçimi haline getirilmemelidirBir kişiyi yazdığı yazıdan veya yaptığı konuşmasından dolayı eleştirmek istediğinizde, farklı bir fikri ve öneriyi de ortaya koymak zorundasınız. Aksi takdirde yapacağınız eleştiri kişisellikten öteye geçmez. Eleştiri ayrı şeydir, hakaret ayrı şeydir. İkisini birbirine karıştıranlar var. Bu yüzden mahkemeler tazminat davalarıyla dolup taşıyor. Eleştiri; düşünceye yönelik bir eylemdir, hakaret; doğrudan kişilik haklarına saldırıdır. Son zamanlarda başta siyasetçilerde, bazı köşe yazarlarında, TV’lerin tartışma programlarında, facebook ve twitter gibi sosyal medyada yapılan eleştirilerin, insanların kişilik haklarına yönelik olduğunu görüyoruz. Örneğin, spor programlarında, özellikle futbolun güzelliklerini sergilemekten çok, yapılan eleştiri ve yorumlar ya hakemin, ya futbolcunun, ya da kulüp yöneticilerinin kişilik haklarına yönelik oluyor. Hatta bazen konu futboldan çıkıp başka mecralara kayıyor. Hakemin, yöneticinin, futbolcunun özel hayatı gündeme geliyor ve kişilik haklarına saldırı başlıyor. Arkasından da eleştiri, bir anda “linç”e dönüşüyor. Ondan sonra da kalkıp “biz eleştiri yapıyoruz” deniliyor.Bir yandan acımasızca eleştiri yapılırken, diğer taraftan bazı siyasetçi ve kulüp yöneticilerinin gerginlik yaratan sözleri ise hiç eleştirilmiyor. Bu durumda ya eleştiriyi bilmiyoruz, ya da işimize geldiği gibi eleştiri yapıyoruz. Eleştiri tek taraflı ve yanlı olmamalı, eleştiri ve yorumlar her şeyden önce tahrik unsuru taşımamalı…Çoğu kimse eleştiri kavramına farklı anlam yükler. Eleştiriye açık olan var, kapalı olan var, eleştiriye tahammül eden var, edemeyen var. Bazıları dinler ama yine bildiğini yapar. Bazısı da kulak kabartır, anlamaya çalışır. Eleştiri kimi için faydalı sonuçlar doğurur, kimi için de olumsuz. Tabi eleştirinin hangi amaçla yapıldığı da önemlidir. Eleştiriden en çok ülkeyi yönetenler nasibini alıyor. Bu durumda ülkeyi yönetenlerin hiçbir korkuları ve çekinceleri olmaması gerekir. Tam tersine yapıcı eleştirilerin yol gösterici olduğuna politikalarına ışık tuttuğuna inanmaları algısı ön plana çıkmalı. Eleştirinin yapıcı olanı; fayda sağlayan, yol gösteren ve ışık tutanıdır. Eleştirinin özellikle yıkmak yerine yapmayı, bozmak yerine düzeltmeyi esas aldığı takdirde bir anlam ifade eder. Eğer eleştiri adı altında aşağılanmayı, tahkiri, çarpıtmayı, aka kara demeyi ön plana çıkartırsak bunun hiç kimseye faydası olmaz. Aksine büyük zararı olur.Ülkeyi yönetenlerin hatalarını, yanlışlarını tartışmazsak, eleştirmezsek yarına nasıl güvenle bakabiliriz? Hepimiz, ülkenin gidişatıyla ilgili kaygıları paylaşıyoruz, paylaşmalıyız da. Bu anlamda sorunları tartışabilmeliyiz, eleştirebilmeliyiz, konuşabilmeliyiz, yazabilmeliyiz. Bundan hiç kimse rahatsızlık duymamalı. Ancak burada dikkat edilmesi gereken husus, tartışmalarımız ve eleştirilerimiz kişi ve kurumların kişilik haklarına saldırı düzeyinde olmamalı. Eleştiri ne kadar önemli ise, özeleştiri de o kadar önemlidir. Kişilerin, yetki ve sorumlulukları ne olursa olsun, yaptıkları yanlış ortaya konulduğunda, bu yanlışı kabul edip, özeleştiri yapmaktan çekinmemelidirler. Herkesi eşit biçimde kapsayan özeleştiri, bir gurur ve onur sorunu haline getirilmemeli.Gerçek eleştiri, insanların karanlıkta önünü görmesi için bir el feneri kadar değerlidir. Eleştiri hakaret, hakaret de eleştiri değil. İkisini birbirinden ayırt etmesini öğrendiğimizde, ancak o zaman eleştiri hakkını kendimizde bulabiliriz.Yanlışı kabul etmenin zayıflık değil, erdem olduğu bilinmelidir.
