VEFA BİR SEMTİN ADIDIR. Son zamanlarda hepimizin ağzına sakız gibi yapışmış kelime/cümleler var - İnsanlık kalmadı.Nerede o eski insanlık? - Bu devirde kimseye güvenmeyeceksin . Bu devirde baba,oğlunu satar. - Dostluk diye bir şey kalmadı. -Vefa bir semtin adıdır.Nerede vefalı insanlar? -Eskiden söz senetti.Şimdi neredeeee? Söz verip tutan kaç kişi? Bunları çok sık duyuyoruz.Duyuyoruz duymasına da nedenini hiç araştırıyor muyuz?Her insanda olması gereken bu hasletler neden azaldı? Birileri mi bu hasletleri içimizden söküp aldı? Yoksa değişen,eskiyen ve ortadan kalkan bazı değerlerden dolayı mı biz bu hale geldik? Yukarıda yokluğunu hissettiğimiz değerlerin var ola bilmesi için o değerlerin temelini teşkil eden başka değerlerin olması gerekir.Bu da inancımızdır.Bir toplum neye inanıyorsa inansın,inandığı değerleri mutlaka yaşamalıdır.Aksi halde iki yüzlü bir toplum oluşur.Alevi-sünni,sağcı-solcu,ateist,deist… kim varsa şöyle gözlerini kapatarak içine dönsün ve şu soruyu kendisine sorsun:”Ben inandığım ve tüm insanların inanmasını istediğim değerlerin ne kadarını yaşıyorum? Dostluk,vefa,samimiyet,yardım.. ve çoğalta bileceğimiz bu değerlerin ne kadarını hayatıma uyguluyorum? “ Mesela “En son kime ve nasıl yardım ettim? “ diye bir soru sorar ve vicdanımızın sesini duyarak cevaplarsak her şey kendiliğinden ortaya çıkar diye düşünüyorum. Dışarıdan ithal ettiğimiz ve girdiği her yeri bozan kapitalist sistem bize öyle bir hastalık bulaştırmış ki,bunu görmeden ve yok etmeden düzeleceğimizi ve huzurlu bir toplum oluştura bileceğimizi hiç sanmıyorum.Bu hastalığın adı : Başkalarını eleştirmektir.Hep başkalarını eleştirir,asla kendimize dönmeyiz.İç muhasebe (nefis muhasebesi ) dediğimiz olgu hayatımızdan hepten çıkartıldı.Yerine başkalarını eleştirme hastalığı yerleştirildi.Öyle bir edayla konuşuruz ki “Benim dışımdaki tüm insanlar kötü.Sadece ben çok iyiyim.” Bu edayla konuştuğumuz sürece neyi,nasıl düzelte biliriz? “ İnsanlık kalmadı,nerede o eski insanlık.”Veya “ Bu devirde kimseye güvenmeyeceksin kardeşim.” Dediğimiz zaman önce kendi nefsimize dönüp ;Ben ne kadar insanım,kime ne yardımı yaptım?Verdiğim sözlerimi tutuyor muyum? Başkalarının aleyhinde konuşuyor muyum? Başkalarının yaptığı yanlışları eleştirirken kendim aynı davranışları sergiliyor muyum?” yada “Kimseye güvenilmediğini söylediğimizde “Ben ne kadar güvenilir bir insanım? Verdiğim sözleri tutuyor muyum?Her ne sebep olursa olsun yalan söylüyor muyum/söylemiyor muyum?Çıkarım için doğrularımdan vazgeçip yanlışlarımı doğrularım diye söylüyor muyum/söylemiyor muyum?” “İnsanlarda vefa kalmamış.Vefa bir semtin adı olarak kalmış.” dediğimizde dönüp kendimize “Ben ne kadar vefalıyım? Çıkarım için dostumun dostluğundan vazgeçti mi? Makam,mevki veya başka bir çıkar için dostumun dostluğundan vazgeçtim ve onu sattım mı?Yanımda yürüyen, beni her yer ve zamanda destekleyen birisini en küçük bir çıkar için terk etim mi? “ Bu tür soruları önce kendimize sorup vicdanımızı rahatlatacak cevaplar ala biliyorsak ne mutlu bize.Ya bizi rahatlatan cevaplar alamıyorsak? Kaç kişi evet ben bu soruları kendime soruyor ve her soruya doğru cevaplar veriyorum diye biliyor? Bu sorulara doğru cevaplar veren insan sayısı bırakalım yüzde elliyi; yüzde kırk olsa bile toplum olarak çok iyi bir durumdayız.O zaman korkmaya ve üzülmeye gerek yok.Toplum olarak insani erdemlerimizi daha yitirmemişiz.Ama cevaplarımız yakıcısı ise o zaman vay halimize! Doğru bir toplumun temelinin ola bilmesi için doğruyu kendimizden başlatarak huzurlu bir toplum oluştura biliriz.Kendimizden başlatmadığımız taktirde doğruyu bulma şansımız olmayacak ve bu tür meselelerle daha çok uğraşacağız demektir.
